Avonturier en topsporter Tom de Dorlodot, die regelmatig verslag doet van zijn avonturen op onze blog, kreeg in maart 2024 een ernstig ongeval in Noorwegen terwijl hij zich voorbereidde op een expeditie naar Groenland.  Door een ongeval met het snowkiten moest hij zijn project opgeven en een beroep doen op Europ Assistance voor medische repatriëring.

In dit artikel vertelt hij over zijn avontuur in Noorwegen en de lessen die hij eruit heeft geleerd.

Mijn snowkite-ongeluk in Noorwegen

Een expeditie naar Groenland

In maart 2024 ging ik naar Noorwegen voor twee weken training en mijn voorbereiding op een grote autonome expeditie naar Groenland. De avonturier Giles Denis en ik hadden het plan opgevat om een groot deel van de ijskap over te steken met onze sleeën en ons te laten slepen door kites. We hadden de expeditie al maanden gepland en waren zeer gemotiveerd en super enthousiast over dit nieuwe project. We wilden niets aan het toeval overlaten en besloten te gaan trainen en de uitrusting uit te testen in omstandigheden die leken op wat we in het hoge noorden zouden tegenkomen.

We hadden een paar dagen in Noorwegen doorgebracht zonder problemen. Snowkiten (activiteit waarbij je op ski’s wordt voortgetrokken door een zeil) geeft je magische sensaties. Het gebied was prachtig, de hoogvlakte bedekt met sneeuw. Het gebied was erg wild en ik genoot er echt van om lange afstanden af te leggen met behulp van de kite.

Ik kitesurf al 10 jaar en heb een goede kennis van veranderlijke weersomstandigheden dankzij mijn ervaring met het paragliding en zeilen.

Op de ochtend van het ongeluk waaide het hard en de rukwinden waren soms hevig. We hadden het hotel verlaten voor een training in een bergachtig gebied dat ik vrij technisch vond. Het begin van de dag verliep goed, maar ik had het gevoel dat de wind toenam en dat we met de limiet van het aanvaardbare aan het spelen waren. Ik uitte mijn bezorgdheid aan de instructeur die ons begeleidde, maar hij stelde me gerust. Mijn intuïtie zei me echter dat ik heel voorzichtig moest zijn.

Het ongeval met de snowkite

Na een paar uur oefenen, besloten we een pauze in te lassen door in een kleine schuiloord voor trekkers een wafel te gaan eten, ons op te warmen en weer op krachten te komen. Toen we terug buiten gingen, leken de windvlagen te zijn toegenomen: een kracht van meer dan 35 knopen en een temperatuur van -10 graden. Ik drong er bij de instructeur op aan dat we onze spullen zouden inpakken en verder zouden skiën naar de weg. Hij vertelde me dat de weg nog ver weg was, dat alles goed zou komen en dat hij me zou helpen het zeil van de grond te krijgen. Ik vertrouwde hem. Maar terwijl ik me klaarmaakte, kreeg ik twijfelgevoelens, had ik een intuïtie. Ik probeerde de skite te lanceren maar werd meteen de lucht in gekatapulteerd. Ik verloor de controle over mijn skite en kwam met hoge snelheid een paar meter van de grond terecht… Ik landde heel hard en voelde mijn been breken. Mijn ski was niet losgekomen. Het zeil bleef me over de grond slepen, het was heel gewelddadig. Ik werd meerdere keren meegesleurd, verloor mijn rugzak, een ski… Ik had overal pijn. Gelukkig kwam ik uiteindelijk bij zinnen en kon ik de skite loslaten. Ik kwam in de sneeuw terecht, midden in de bergen in een harde wind. Ik kon niet bewegen, mijn been was gebroken ter hoogte van de skischoen en in tweeën gedraaid in een hoek van 35 graden… Het was echt indrukwekkend!

De hulpdiensten

De dame die de toevluchtsoord uitbaatte, was 30 minuten voor het ongeluk vertrokken op haar sneeuwscooter. We waren dus alleen, ver van de weg. Gelukkig had ik mijn Garmin Inreach-baken bij me en kon ik om hulp bellen om een precieze positie door te geven. Ondanks de ijzige wind en sneeuwvlagen beschermde ik mezelf zo goed mogelijk door me in mijn zeil te wikkelen. Gelukkig had ik geschikte kleding en zeer goede handschoenen.

De reddingswerkers kwamen snel toe per sneeuwscooter en trotseerden de moeilijke weersomstandigheden om me te helpen. Ze gaven me meteen een paar krachtige pijnstillers, die de stekende pijn wat verlichtten. Ze legden me op een brancard en reden me door de bergen naar de eerste weg waar een ambulance stond te wachten om me met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen.

Bij aankomst verwijderde het medisch team voorzichtig mijn laars om de omvang van de schade vast te stellen. Diagnose: scheenbeen en kuitbeen op verschillende plaatsen gebroken. Een operatie was onvermijdelijk.

Terwijl de pijn bijna ondraaglijk werd, trokken de artsen krachtig aan de botten om de uitlijning te herstellen. Elke beweging was een marteling.

De medische bijstand

De volgende ochtend nam ik zo snel mogelijk contact op met Europ Assistance voor de organisatie van de verdere hulp. Het team reageerde indrukwekkend snel, begeleidde me en organiseerde mijn repatriëring naar België. Een medisch adviseur nam de tijd om me elke fase in detail uit te leggen. Europ Assistance zorgde voor alle coördinatie, van het boeken van het vliegtuig tot de communicatie met het ziekenhuis in Noorwegen.

De repatriëring

De Noorse artsen voerden een operatie uit om pinnen te bevestigen en de breuken op hun plaats te houden voor de reis. De ambulance haalde me op en bracht me naar het vliegveld, waar ik in een rolstoel werd verpleegd totdat ik aan boord van het vliegtuig ging. De vlucht verliep snel en de pijnstillers deden eindelijk hun werk.

Slechts drie dagen na het ongeluk was ik terug in België, waar ik werd opgewacht door het opmerkelijke team van Dr. Putineau. Ik hoefde me nergens zorgen over te maken, alles verliep vlot en efficiënt.

De ontvangen medische bijstand was van onschatbare waarde en ik wil graag mijn dank betuigen aan de teams van Europ Assistance voor hun onschatbare steun.

Na het ongeval, de operatie en de revalidatie

Na enkele weken ziekenhuisopname, revalidatie en medische follow-up was ik weer thuis.

“Deze ervaring heeft me veel geleerd. Ten eerste het belang om rekening te houden met de weersomstandigheden en geen onnodige risico’s te nemen. Ook hoe belangrijk het is om goed uitgerust en voorbereid te zijn in geval van nood. Het heeft me ook doen beseffen hoe waardevol de solidariteit en efficiëntie van de medische en bijstandsteams kunnen zijn in moeilijke momenten. Ik ben iedereen dankbaar die me tijdens deze beproeving heeft geholpen en gesteund.

Deze ervaring heeft me ook een nieuwe kijk op het leven gegeven en mijn vastberadenheid versterkt om de wereld te blijven verkennen, terwijl ik me bewust blijf van de risico’s en de nodige voorzorgsmaatregelen neem. Ik ben nu nederiger, dankbaarder en vastberadener dan ooit.” près plusieurs semaines d’hospitalisation, de rééducation et de suivi médical, j’étais suis de retour chez moi.”

Enkele “do’s en don’ts” van het snowkiten

Hieronder geeft Tom wat goed advies voor wie wil beginnen met (snow)kiten.

Wat je moet doen:

1. Neem les bij een gekwalificeerde instructeur om de basis van het kiteboarden te leren voordat je snowkiten in een gespecialiseerde school in alle veiligheid. Er zijn enkele scholen in België: www.kitefun.be
2. Kies een geschikte snowkite-plek, met constante wind en gunstige weersomstandigheden. Hiervoor raad ik het Haugastol plateau in Noorwegen aan. https://www.haugastol.no/en/kite-course
3. Zorg voor de juiste uitrusting, in het bijzonder een snowkitezeil dat geschikt is voor je niveau en gewicht. De school kan je hierover adviseren. Je kunt beter een te kleine vleugel hebben dan een te grote.
4. Draag een helm en controleer de druk in je skibindingen (zodat ze losgaan bij een val).
5. Leer de voorrangs- en veiligheidsregels die geldig op de snowkite-plek.
6. Begin met trainingen op vlak terrein voordat je je op steilere hellingen waagt.
7. Oefen regelmatig om je techniek en beheersing van het snowkiten te verbeteren.

Wat je niet moet doen:

1. Oefenen zonder voldoende ervaring en/of zonder begeleiding van een ervaren professional of instructeur.
2. Alleen oefenen zonder iemand op de hoogte te stellen van je reisroute en terugkomsttijd.
3. Je een weg forceren door windvlagen die te sterk of onstabiel zijn.

Ontdek de avonturen en tips van Tom in het dossier “Reizen en avontuur”

Foto’s © Tom de Dorlodot